خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*

نشسته ام به تماشا شکوه یلدا راعروس بزم زمستان ، بلندبالا راچه حس وحال عجیبی به قلبمان جاریست،نه های و هوی پریدن ، نه شوق فردا راشبی که باهمه سردی ، حلاوتی داردپر از حکایت شیرین ، هزار رویاراشبی که شوق زمستان و‌بغض پاییزستگرفته بر دل وجانش ،هزار معناراچه یادگار قشنگی برای ما مانده استگرفته حس‌عجیبی، رنگ و‌روی دنیا رااگر چه برف سپیدی نشسته بر عالملحاف کرسی گرمش ، شکسته سرمارابه رغم این همه اندوه ، دلم جوانه زدهبه فال حضرت حافظ کجا برد مارا ؟دلی که مثل اناری شکسته پرخون استخدا کند که ببیند غروب غمهارا#زهراضیایی + نوشته شده در چهارشنبه پانزدهم آذر ۱۴۰۲ ساعت 20:14 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...

به دریا سپارید خاکسترم راکه هرگز ندارم غم پیکرم راعقابی زمین خورده ام ! نارفیقان،به آتش کشیدند بال وپرم رانشد خنده ای حس کنم برلبانمنشد لحظه ای پر دهم باورم رانه می خواهم از خاک من گُل برویدنه گلدان گذارند دور و برم راگذشتم من از آن که بر من رکب زدنخواهم دگر بغض غم پرورم راچه رفته است برمن که از خود گذشتمبه شوقی سرودم غم آخرم رامزاری نمی خواهم از خاک دنیابه دریا سپارید خاکسترم را#زهراضیایی + نوشته شده در شنبه هجدهم آذر ۱۴۰۲ ساعت 14:37 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...

نشسته ام به تماشا شکوه یلدا راعروس بزم زمستان ، بلندبالا راچه حس وحال عجیبی به قلبمان جاریست،نه های و هوی پریدن ، نه شوق فردا راشبی که باهمه سردی ، حلاوتی داردپر از حکایت شیرین ، هزار رویاراشبی که شوق زمستان و‌بغض پاییزستگرفته بر دل وجانش ،هزار معناراچه یادگار قشنگی برای ما مانده استگرفته حس‌عجیبی، تمام دنیا رااگر چه برف سپیدی نشسته بر عالملحاف کرسی گرمش ، شکسته سرمارابه رغم این همه غصه ، دلم جوانه زدهکه فال حضرت حافظ کجا برد مارا ؟دلی که مثل اناری شکسته پرخون استخدا کند که ببیند غروب غمهارا#زهراضیایی#یلدا + نوشته شده در چهارشنبه بیست و دوم آذر ۱۴۰۲ ساعت 7:11 توسط زهرا ضیایی بروجنی  |  خدا کند که تو هرگز شبیه مانشوی * زهراضیایی*...